|
[right]Reviewer: Jasper[/right]Artiest: Soliquid
[color=black]Artiest:[/color] [url]http://www.soliquid.hu[/url]
Titel: A. Defibrillator
[color=black]Titel:[/color] B. Rusty Tears
[color=black]Titel:[/color] C. Paper Boxes
Label: Blaubeat Recordings 002
[center]Stevige progressive trance met een knipoog naar James Holden en Derek Howell [/center]
Met Soliquid is de progressive scène weer een Hongaars talent rijker. Soliquid, David Biczok voor de vrienden, was al van jongsaf bezeten door muziek, en naast pianolessen hield hij zich toen al bezig met software en synthesizers. Met succes, want in 2004 – hij was toen amper 18 jaar oud – mocht hij al zijn eerste release vieren. Zijn sound is in de loop der jaren geleidelijk aan wat progressiever geworden, maar zijn achtergrond in de trancescène blijft duidelijk hoorbaar. Naast zijn werk als Soliquid produceert hij ook nog onder zijn S.Q.D. en Bëlmondo aliases.
Over het label Blaubeat zelf is er nagenoeg niets terug te vinden, buiten dan dat dit pas de tweede release is, en dat de eerste afkomstig was van de onbekende Roemeense producer DJ Vania. Weinig om op voort te gaan, dus laten we maar meteen overgaan naar Soliquid’s laatste muzikale brouwsels.
[center][img]http://forum.groovecollection.nl/images/reviews/empty.jpg[/img][/center]
De eerste in het rijtje is ‘Defibrillator’, een zweverige progressive trancer die zonder treuzelen meteen aanvangt met een dikke drive en een zware basslijn. Soliquid volgt aanvankelijk met de aanzwellende synths en eindeloze melodieën duidelijk de laatste trends die Deadmau5 in het progressive trance wereldje heeft geïntroduceerd. Halverwege wordt ‘Defribillator’ echter wat zachter van karakter en ontpopt het zich gaandeweg tot een heerlijk samenspel van allerlei vrolijke, zomerse en melancholische melodieën die een heel relaxerend effect hebben en op het einde van de track langzaam wegebben. Een ideale afsluiter voor een melodische set.
Bij het maken van ‘Rusty Tears’ heeft Soliquid zich duidelijk laten inspireren door zijn talentvolle Texaanse leeftijdsgenoot Derek Howell. De toon van dit nummer is donker en dreigend, met het energieniveau van een oververhitte kernreactor. De basslijn rolt en gromt als een ontembaar beest en voert je met een sneltreinvaart naar de break, die zo weggelopen zou kunnen zijn uit een Derek Howell track. Daarin bouwt de hyperactieve basslijn samen met een vervormde melodie onhoudbaar op naar een zinderende climax waar de vonken vanaf spatten. No way dat je kan blijven stilstaan bij dit muzikaal geweld!
‘Paper Boxes’, tot slot, kan je het best omschrijven als James Holden meets Alter Ego, twee artiesten die naar eigen zeggen tot Soliquid’s favorieten behoren. Het nummer begint heel zacht en rustig, met die typische Border Community soundscapes, basslijnen en geflipte effectjes. Geleidelijk aan, bijna onmerkbaar, wordt het tempo verhoogd en wint ‘Paper Boxes’ aan kracht en momentum. Even is er nog een kalme, rustgevende break, maar daarmee strooit Soliquid ons alleen maar zand in de ogen. Want meteen na die break gaat ‘Paper Boxes’ helemaal los met een zware, ronkende melodie zoals je ze wel vaker tegenkomt in Alter Ego of Vitalic producties. Deze plaat is dan ook uitstekend geschikt om het tempo in een set in een hogere versnelling te schakelen.
Conclusie: Onze Hongaarse vriend laat met deze EP duidelijk zijn veelzijdigheid als producer zien. Alle drie de tracks kunnen een ander publiek aanspreken en zijn geschikt voor verschillende momenten in een set. Dus de dj’s hoeven zeker niet te klagen. Het enige minpuntje is misschien dat de verwijzingen naar andere artiesten er soms een beetje te dik opliggen. Maar als hij in de toekomst wat meer een eigen stijl kan ontwikkelen zie ik Soliquid nog mooie dingen doen.
|
Register
Deze zijn ook wel leuk...