Voor het eerst in zijn tienjarige bestaan ging de City Parade door in de hoofdstad en dus was het toch wel tijd om eens een kijkje te gaan nemen. Iets voor 14u00 stonden we al aan te schuiven aan de inkom. Vééééél te vroeg, maar zo hadden we zeker de tijd om alles eens rustig te verkennen. Het zag er ieder geval wel allemaal erg netjes uit. De Fuse-stage langs de ene kant van het atomium, en de Versuz-stage langs de andere. De La Rocca-stage tenslotte hadden ze op een grasveld aan de zijkant neergepoot.

Op de Fuse-stage stonden tot 17u drie winnaars van een DJ Contest hun ding te doen en aangezien zij eerder de elektro-tour op gingen besloten we maar wat te gaan chillen op de wei voor de La Rocca stage waar Marko stond op te warmen. Tegen het einde van zijn set zat de sfeer er al goed in toen hij afsloot met een geweldige combo van Butch – No Worries en La Mezcla.

Yves Deruyter nam over met één of andere remix van Les Djinns en daarmee was eigenlijk genoeg gezegd. Het ene hitje volgde na het andere … Het hoogtepunt, of muzikaal laagtepunt wat mij betreft, volgde toen SHM – One voor de eerste keer door de luidsprekers galmde.

Bijna 17u en dus op naar de Fuse-stage waar Technasia aan zijn set zou beginnen. En die vloog er meteen stevig in. Als tweede plaat draaide hij overigens een lekkere techno groover met een vrouwelijke vocal ‘boys’ … iemand een ID? Voor het overige een lekker tempo en onder meer Scrub The Tub horen voorbijkomen. Het gezelschap trok het echter niet helemaal en toen we zagen dat de truck s zich in beweging hadden gezeten besloten we toch maar eens een kijkje te gaan nemen.

Eventjes gek doen bij de Liberty White truck – die alles én iedereen overstemde - , Belgisch toptalent Double-U-Jay aan het werk gezien op de I Love Techno truck en gelachen met Regi op de MNM truck. Ondertussen was het al na 18u en dus begon de maag toch wel stilaan te knorren. En wat hoort er dan bij? Een pak friet natuurlijk! En dat rustig gaan opeten op de weide voor de La Rocca-stage. En dat smaakt natuurlijk nog eens des te meer met mijn persoonlijke lievelingstrack van 2009, Sweep The Floor! Tofke gooide er ook nog even The Secret achteraan en het feest was compleet.

Opnieuw naar de Fuse-stage daarna om de hype van het moment, Dimitri Vegas & Like Mike, eens aan het werk te horen. En wat beide heren daar lieten zien was eigenlijk een schande voor alles en iedereen die zichzelf DJ noemt. 95% zeker dat een vooraf opgenomen setje was. Beide heren stonden meer voor dan achter de draaitafels terwijl er een megamix van hitjes afgespeeld werd: One mocht natuurlijk niet ontbreken, het Tomorrowland anthem, Leave The World Behind, remixes van The Verve, Red Hot Chili Peppers en Edith Piaf (wtf?!) … En daar over heen nog eens wat narcistisch gelal. Jammer dat de naam van de Fuse hiermee besmeurd werd. Beide heren vonden het trouwens ook nodig om flyers uit te delen om stemmen te ronselen voor de DJ Mag top 100. Zielig …

Tijd voor wat échte muziek daarna met Dave Clarke. Althans, dat hadden we gehoopt. Dave Clarke leek zich wat verplicht te voelen om wat in de elektro-richting te blijven spelen na zijn voorgangers en dat was niet echt ons ding. Terug verder het terrein op dan maar om te merken dat de truck ondertussen allemaal tot stilstand gekomen waren en een vaste plek opgezocht hadden. Blijven hangen deden we bij de I Love Techno truck maar toen ook daar na enkele minuten voor de 27e keer die dag One van de SHM weerklonk begon het tot mij door te dringen dat het niet altijd & overal om kwalitatieve muziek ging.

Gelukkig was er toch nog iets te beleven op de Fuse-stage daarna dankzij Marco Bailey en Pierre (Fuse-resident)! Marco draaide hedendaagse techno met een harde kick aan pakweg 130 BPM en we hoorden onder meer de Pan-Pot Remix van Phil Kieran’s Blood Of Barcelona passeren.

Pierre ging door op hetzelfde elan en trok het tempo nog wat omhoog met enkele knallers zoals Face Of Rejection en Stranger To Stability. Bovendien had hij ook oog voor enkele classics en liet hij Spastik en Pull Over passeren.

Conclusie: Een geslaagd feestje maar niet meteen te vergelijken met een ander festival voor elektronische muziek. De trucks zijn wel eens amusant om door te kuieren maar van de muziek genieten zit er niet echt in aangezien alles al gauw als een kakkafonie begint te klinken. De vaste stages waren dan interessanter maar ook niet altijd een voltreffer vanuit muzikaal oogpunt. Gelukkig waren er Marco Bailey en Pierre nog!

De invloed van de gebeurtenissen op de Love Parade waren overigens duidelijk merkbaar want er waren immers relatief weinig bezoekers.

Mooi geschreven

Zo'n parade is in mijn optiek alleen leuk als je zelf op zo'n truck staat te springen

_________________
I love PoesUps!