Me voorgenomen om op tijd te vertrekken maar uiteindelijk toch nog met enige vertraging aangekomen. Betalende parkings op een paar km van het festivalterrein en daar allemaal de bus op, doen we dus niet aan mee
Als ik dan ook eens hoor achteraf dat ze een woekerprijs van 10 euro vroegen ... alsjeblief jongens. Doorgereden tot vlak aan het festivalterrein om me daar net zoals vorig jaar in een plaatselijk wijk te parkeren. Er reden wel een paar zwaantjes rond maar me daar niets van aangetrokken en me op een kleine parking geparkeerd. Gemerkt dat de politie de nummerplaten van de mensen die gewoon langs de kant van de weg geparkeerd stonden aan het noteren was maar ik stond perfect legaal dus ik verwacht geen boete ... maar vind het wel een zielige boel.
Iets voor half twee aangekomen, op de tonen van Adam Port's Someone To Love en dat was maar net op tijd voor Maya Jane Coles. Althans, dat dacht ik toch. Na een half uur was er immers nog steeds geen spoor van Maya. Gelukkig hield Jan Van Biesen het tot op de moment bij het spelen van vrij fijne plaatjes. Tegen kwart over twee was het dan eindelijk zover. Van tussen het publiek kwam daar plots een klein roodharig meisje vergezelt van een arsneel hulpjes die haar materiaal droegen. Jammer genoeg duurde het nog een tijdje voor ze goed & wel geïnstalleerd was en verliep de overgang van Jan Van Bisen naar Maya ook nogal klungelig. Over haar set zelf heb ik nogal mixed emotions. Er zat niet zoveel lijn in en ze leek nogal op automatische piloot te spelen. Af en toe wel eens een goede track, en technisch weet ze perfect wat ze doet, maar er was totaal, maar dan ook werkelijk totaal, geen interactie met het publiek. Beetje jammer toch. Weinig ID's kunnen spotten, afsluiten deed ze wel met haar remix van She's On Fire.
Nog even blijven hangen op de Mixed Stage voor de live act van Gui Boratto. En dat was eigenlijk weer net hetzelfde als alle andere keren dat ik hem al aan het werk hoorde. Niks mis mee natuurlijk, maar eenmaal je het een keertje gehoord hebt is het de volgende keer natuurlijk wel wat minder.
Bijna vier uur en dus afzakken naar de Circoloco area, spijtig genoeg overdekt, voor ... Maceo Plex! Ik zag iemand overnemen maar het duurde nog geen twee minuten om te begrijpen dat dit helemaal niet de sound van Maceo Plex was. Het gezicht van de DJ kwam mij wel bekend voor maar ik kon het ook niet meteen thuis brengen ... maar na een twintigtal minuten bracht de ledwall dan toch verlossing ... het was Tofke ... En daar is het eigenlijk wel mee gezegd. Niets tegen de beste man, hij draait al niet voor niets 20 jaar mee in de Belgische scene, maar als ik hem aan het werk wil horen zak ik wel een keertje af naar La Rocca hoor. Bovendien speelde hij ook aan een veel te hoog tempo voor dit uur van de dag. Niet goed wetend of Maceo nog zou komen dan toch maar besloten om even op verkenning te gaan maar de teleurstelling was zo groot dat ik nergens meteen een klik kon maken. Bovendien ontbrak alle info waardoor het niet duidelijk was of Maceo misschien toch nog zou starten.
Op naar Circoloco dan maar terug. Ondertussen was het al kwart na vijf, en wie verscheen daar on stage? Tale Of Us! Drie kwartier vroeger dan gepland maar dat kon de pret niet deren. Zeker niet toen ze besloten om Falling, mijn favoriete plaat van Maceo, als tweede plaat besloten te spelen. Daarna ging het op een ongelooflijke trip. Vrij techo minded, soms wat experimenteel, maar vooral heel erg lekker. Ze speelden uiteindelijk tot half acht zoals gepland, en speelden dus drie kwartier langer dan gepland.
Tijd om even iets te eten, maar dat was niet bepaald een hoogvlieger.
Gelukkig zijn er nog zekerheden in het leven: feestgedruis! Ultrasone, dat momenteel hoge ogen gooit, tot zelfs in Ibiza, stond immers op het programma. De stage, met enkele heuse vlammenwerpers, was al verschijning op zichzelf, en de muziek van Ultrasone deed daar nog een schepje bovenop. Ontploffen deed het een eerste keer met Tourist Trap, waarna het verder ging met een mengeling van dromerige minimal en donkere tech house. Geweldige sfeer, misschien wel de beste van het ganse festival op deze zeer fijne stage.
Op naar de mixed stage opnieuw waar er nog even een kwartiertje werd meegepikt van Kevin Saunderson en diens Innercity. Met brio geslaagd toch wel, op basis van wat ik hoorde althans.
En dan ... afsluiten met Sasha! Of toch maar niet?! Want de man die achter de draaitafels plaats nam was helemaal Sasha niet. De ledwall maakte ook al meteen duidelijk dat het om Karotte ging, die eerder de dag al op de La Rocca stage gespeeld had. En omdat de gezichten van de mensen boekdelen spraken besloot Karotte toch maar even de micro in de hand te nemen en zelf aan te kondigen dat het niet zijn fout was dat hij daar stond maar dat het Sasha was die zijn gig geannuleerd had. Je kreeg zowaar bijna medelijden met Karotte.
Niet goed wetend wat te doen nog even langs Magda gepasseerd maar zo dachten blijkbaar wel meer mensen. Totaal overcrowded, en bovendien waren de beats van Magda ook niet mijn ding. Toch maar terug naar Karotte en daar toch maar het beste van gemaakt. Die deed overigens toch wel opvallend veel moeite om Sasha zo goed mogelijk te vervangen en draaide enorm melodisch. Best wel een fijne set, en de kleine 100 feestvierders die op het strand waren blijven plakken hadden het zeker naar hun zin. En hij zelf ook. Op het einde nog even Donna Summer's I Feel Love erdoor en afsluiten met ... jawel, dezelfde plaat die 's middags als eerste weerklonk: Someone To Love van Adam Port!
Conclusie: Extrema is enorm gericht op overal munt uit te slaan, maar ze mogen toch proberen daar wat meer voor in de plaats te geven. Dat DJ's cancellen of hun vlucht missen kan gebeuren ... Vervangers zoeken op zo'n korte tijdspanne is zeer moeilijk. Maar het publiek informeren kan echt beter. Als je zoals mij drie keer op één dag geconfronteerd wordt met vertragingen/annulaties heb je er wel even de buik vol van. Verder zeker nog een aantal werkpunten/groeipijnen ... misschien volgend jaar beter?
Register
