|
Hier nog een erg goed stuk over onder meer de 24-uursvergunningen, maar meer in de breedte van Aron Friedman:
Dinsdagavond vond in De Balie in Amsterdam het vierde Stadsgesprek plaats. Daarin gingen kunst- en cultuurwethouder Carolien Gerhels, nachtburgemeester Mirik Milan, Ton Poppes, eigenaar van de Escape, en Sander Groet van Club AIR met elkaar in discussie over 'de nacht van Amsterdam'. De eerste stappen naar een 24-uurseconomie en -horeca zijn gezet. Maar volgens dj Aron Friedman is er nog een lange weg te gaan. Hij schreef er een column over die hij voorafgaand aan de paneldiscussie voordroeg:
Als ik op een verjaardag of een familiefeest aan ooms, tantes of vrienden van mijn ouders moet vertellen wat ik doe, schiet ik vanzelf in de verdediging. Niet alleen staat het nachtleven heel ver buiten hun belevingswereld (‘O, draai je dan ook op huwelijken en bar mitswa’s?’), ook zijn er veel vooroordelen die ik moet ontkrachten. Voor de meesten van hun generatie is het nachtleven – of beter gezegd: dat wat zich afspeelt na sluiting van het buurtcafé – een duistere wereld waarin dingen gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen. Een poel van hedonisme, herrie, drugs en verderf, waarin je nog niet dood gevonden wil worden.
Toen mijn moeder voor het eerst één van mijn feestjes bezocht, leek ze met stomheid geslagen over hoe sfeervol en gemoedelijk alles was. Er werd keiharde techno gedraaid, dus ook ik was verbaasd dat ze het überhaupt trok. Tien uur ‘s avonds gingen de deuren open, dus stond zij stipt om tien uur met een vriendin voor de Melkweg. Nadat ik gedraaid had in het café en de rest van de zalen had laten zien, zei ik haar rond middernacht vaarwel. De volgende middag werd ik opgebeld. ‘Die Jeff Mills is goed, hè! Wat een energie, alsof de zaal geladen was met elektriciteit. En dan die lichten, dat geluid. Fantastisch. Dat had je niet in mijn tijd hoor!’ Geen wonder dat ze tot na vieren had doorgedanst. Ze voegde er nog aan toe: ‘En iedereen was zo aardig! Ik had helemaal niet het idee dat ze aan de pillen zaten.’
Later, toen ik mijn eerste baan als journalist kreeg bij een landelijk popmagazine, stuitte ik ook daar op vooroordelen over de nacht. Ik was speciaal aangenomen om over elektronische dansmuziek te berichten – of, zoals het met die zo beladen term heet, ‘dance’. Maar in de wereld van de gitaarmuziek is weinig begrip of respect voor muziek die uit computers komt, aan elkaar gemixt wordt, geen teksten bevat en schijnbaar louter bedoeld is om op te dansen. Het wordt door veel popjournalisten eigenlijk nog steeds beschouwd als inhoudsloos. Toen ik destijds bijvoorbeeld voorstelde om dj’s met een camera te volgen in aanloop naar een voor hen belangrijke avond, kreeg ik van de hoofdredactrice te horen: ‘Dat lijkt me nou geen goed idee. Dan krijg je datzelfde riedeltje als altijd: van die dj’s die zo nodig een verhaal moeten vertellen.’
Ik ben erachter gekomen dat die minachting voor ‘simpele’ dansmuziek een veel dieper geworteld sentiment is in de Nederlandse samenleving, en dan met name boven de rivieren. Want laten we wel wezen: calvinisten zijn nou niet bepaald de allergrootste feestneuzen. Plezier hebben om het plezier alleen heeft nooit hoog in het vaandel gestaan van de Reformatie, en dansen om het dansen evenmin: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. De Amsterdamse Vlaming Eddy De Clercq, één van de allereerste hoofdstedelijke dj’s en oprichter van housetempel RoXY trof hier in de jaren zeventig een nachtleven aan dat ver achterliep op de discothèques die hij kende in België en Frankrijk. Hij besloot discofeesten te organiseren. Die werden een succes, maar het was een zware bevalling. ‘Amsterdam was bepaald geen swingende bedoening,’ vertelde hij ooit. ‘Het was vechten om de extravagantie bij de mensen naar boven te krijgen.'
Dat Nederland zich in de daaropvolgende decennia heeft ontpopt als leidende dansnatie, met Amsterdam als stralend middelpunt, kan zelfs de grootste kluizenaar niet zijn ontgaan. Vijfentwintig jaar nadat de vlam in de pan sloeg tijdens de veel bezongen Summer of Love van 1988 is Amsterdam uitgegroeid tot een toonaangevende dance-stad, één van de populairste uitgaansbestemmingen van Europa. Horden toeristen weten anno 2013 hun weg te vinden naar de Mokumse dansvloeren waar ieder weekend de crème der internationale dj’s in één van onze toonaangevende clubs draait. Het Amsterdam Dance Event (ADE) is met honderdduizenden bezoekers, honderden locaties en duizenden aanwezige artiesten de belangrijkste dance-conferentie ter wereld geworden.
Zelfs in mijn directe omgeving blijft het ADE groeien. Iedere editie lijkt het of ik meer buitenlandse vrienden te logeren krijg. En ook in de rest van het jaar heb ik steeds vaker bezoek van over de grens. De verwachtingen zijn hoog bij aankomst: ‘Take me to Trouw. I wanna check out Studio 80. Let’s go to Air. And what’s this Chicago Social Club about?’ Waarop ik dan gedwongen ben te antwoorden: ‘Om te beginnen is het woensdag, dus dan is er bijna niets te doen. De café’s sluiten om één uur en de clubs moeten leeg voor vieren.’ ‘O, je wil uit eten? Ja, dan moeten we wel opschieten, want het is al voorbij negen en de keukens sluiten om tien uur. We kunnen wel naar een shoarmatent, of hou je van patat?’ ‘Ach, je wil een jointje roken? Ja, dat kan geloof ik nu nog wel, alleen weet ik niet precies hoe dat met die wietpas zit. Maar op dat festival waar we zaterdag heengaan mag je echt niet blowen, hè. Daar hebben ze wat we hier ‘zero tolerance’ noemen. Ja, het klinkt misschien gek, maar je mag hier overal wiet roken, behalve op een dance-evenement.’
Nee, voor een coulant softdrugsbeleid kan ik mijn vrienden tegenwoordig beter naar de westkust van de Verenigde Staten sturen, en voor cosmopolitische sluitingstijden kunnen ze het beste naar Groningen. Want ook al ziet de hele wereld Amsterdam als het walhalla van de internationale nacht, voor de plaatselijke overheid lijkt de nacht nog altijd een blinde vlek te zijn. Hun belevingswereld ligt, net als die van mijn ooms en tantes op eerdergenoemde familiefeestjes, mijlenver van de mijne. Terwijl voor mij de nacht mijn grootste inspiratiebron, mijn muze is – de plaats waar ik niet alleen mijn geliefde, maar al mijn beste vrienden en het gros van mijn kennissenkring heb gevonden, mijn werkplek bovendien, een vrijplaats voor de meest creatieve, unieke en bezielende burgers van deze stad – ziet de Amsterdamse gemeente de nacht vooral als een verzorger van overlast. Als die poel van verderf waarin je liever niet dood gevonden wil worden.
Een andere verklaring kan ik niet bedenken voor het feit dat ik me na vijftien jaar in het nachtleven nog steeds voel of ik lid ben van een tegencultuur die door de politiek niet wordt vertegenwoordigd, maar bestreden. In elke aanvraag voor een vergunning of subsidie ben ik, en vele anderen met mij, als de dood om het woord ‘dance’ te gebruiken. Waarom? Omdat ik er dan haast zeker van ben dat het feest niet doorgaat. Of, als het wel doorgaat, onder de strengst mogelijke voorwaarden. Op hallenfeesten en festivals word ik bij binnenkomst besnuffeld door drugshonden en als ik op een feest een verdachte beweging maak, word ik misschien wel in de kraag gegrepen door een undercoveragent, een ‘stille’ zoals dat in jargon heet. En wanneer ik dan op maandag de krant opensla, lees ik niets over de tienduizenden mensen die de nacht van hun leven hebben gehad of over het feit dat er geen enkel gevecht is uitgebroken. Nee, een bericht van politie Amstelland over de hooguit tientallen arrestaties voor drugsbezit, dat meestal minimaal blijkt te zijn.
Dus nu de 24-uursvergunning er na jaren van gedraal en sabotage eindelijk doorheen is, moeten wij in onze handjes klappen? Nee, voordat ik me als lid van het nachtleven daadwerkelijk vertegenwoordigd voel, heeft de Amsterdamse gemeente nog een hele lange weg te gaan.
_________________
Ik ken het klappen van de zweep,
ik ken de regels van het spel,
ik ken de zin van het bestaan,
maar als ik drink dan gaat het wel.
|
Register
